سرازیر شدن سرمایه‌ها به سمت بازار زمین، توازن بازارها را به نفع زمین تغییر داده و باعث شده سرمایه‌ها در بخش زمین انباشت و بلوکه شود. این پدیده، در حالی که زمینه از دست رفتن فرصت‌های سرمایه‌گذاری در بخش‌های مولد و اشتغالزای اقتصاد کشور را فراهم کرده، به وجود آوردنده مشکلات مسکن نیز بوده است.
به گزارش مجله دلتا حسین عبده تبریزی، اقتصاددان؛ در این رابطه به تازگی در تحلیلی اظهار داشته است: متوسط سهم زمین از قیمت مسکن در ایران در مقایسه با دیگر کشورها بسیار بالاست. سهم زمین از قیمت مسکن در نقاط متراکم شهری، حدود ۶۰ درصد است. در مورد مسکن لوکس این سهم حتی به ۸۰ درصد هم می‌رسد. وی ادامه داد: کمبود عرضه زمین شهری در تراکم بسیار بالای کلانشهرهای کشور به‌ویژه در تهران مشهود است و این شهر در میان ۱۰۰ شهر اول پرجمعیت دنیا رتبه دوازدهم را دارا است. حضور توسعه‌گران موجب شده است تا عرضه زمین شهری به هیچ عنوان پاسخگو تقاضای فزاینده آن نباشد.
به گفته وی، در نیمه ابتدایی سال ۲۰۱۷ رتبه مسکن ایران در بین ۹۵ کشور جهان از نظر نسبت قیمت یک خانه میان‌قیمت به درآمد در دسترس یک خانواده با دریافتی متوسط، ۶۷ و از نظر میزان استطاعت مالی یک خانواده واقع در دهک‌های میانی درآمد برای بازپرداخت وام رهنی یک خانه میان‌قیمت، ۹۰ است. این ارقام نشان می‌دهد که ایران در فاصله دوری از وضعیت مطلوب بازار مسکن قرار دارد.
این اقتصاددان، ریشه نابه‌سامانی مسکن در ایران را گرانی، ناهمگنی و کندی واکنش عرضه به تحولات تقاضا ارزیابی کرد و اصلی‌ترین مشکلات مسکن را قیمت زمین و سوداگری، ضعف قوانین، ضعف بازار رهن و حجم بالای مسکن نامناسب اعلام دانست.
عبده تبریزی گفت: لازم است سیاست‌گذار و متولی بخش مسکن در دولت، زاویه دید خود را از سنتی و در عین حال نادرست تغییر دهد و به جای آنکه در نقش بخش خصوصی سرگرم خانه‌سازی شود، شرایط ورود بخش خصوصی به این بازار را تسهیل کند.
